gecen hafta ogrencilerimle bencillik ve yardimseverlik hakkinda konusurken cocuklardan bir tanesi, benim soyledigim bir seye cevap olarak, "sokakta sahipsiz gordugumuz bebeklere yardim ederiz belki ama, sokakta sahipsiz gordugumuz kedi yavrularina yardim etme geregi duymayiz" dedi. ben de "ama bebekler tek baslarina hayatta kalamazlar, kedilerinse hayatta kalabilecegini dusunuruz" dedim. "kedi yavrulari mi tek baslarina hayatta kalirlar, sen hic hayatinda kedi yavrusu gordun mu" dedi. soyle bir dusundum, cocuk hakli. ben hakikaten, cizgifilmlerde filan gorduklerim haric, hic kedi yavrusu gormemisim hayatimda. sustum kaldim tabi.
lafi gecistirip derse devam etmeye calisirken, bbc'de seyrettigim bir belgesele geldi konu. uc yasindaki cocuklari bir oyuncak trenle ayni odaya koyup cocuklara trene bakmanin yasak oldugunun soylendigi bir deney. daha lafim bitmeden baska birisi parmak kaldirip "uc yasindaki cocuklar boylesi bir yasagi anlayabiliyorlar mi ki" dedi.
otorite bir kere sarsilmaya gorsun, vuran vurana. hayatimizda hic kedi yavrusu gormemis olabiliriz ama yuh artik, uc yasinda cocuk da mi gormedik. allam yareppim.
bu postum dunyanin butun kedi yavrularina, bir de pinar'a gelsin mi a dostlar...
2 comments:
bu postu aşan bi post kim bilir ne zaman gelir :D
pinar da bu cok begendigi post'a ve sahibine karantinadan el sallasin mi?
Post a Comment