birkac ay once, can sikintisindan, en sevdigim romanlardan olan calikusu'nu resimlemek gibi bir fikir geldi aklima. hafiften bir cizgiroman tadi yakalayacaktim, kitaptaki onemli sahneleri resmedecektim, iyi kotu vakit gecirmis olacaktim, fena bir fikir gibi gorunmedi.
o gune kadar resimle olan iliskim sira arkadasimin yaptigi resimleri resim ogretmenine gosterip not almakla sinirli oldugundan, kolay bir sahne oldugunu dusundugum, feride'nin kamuran'i baska bir kadina kur yaparken agac tepesinden gizlice gozetleyisi ile baslamaya karar verdim.
saheserimi bitirdikten sonra gururla kardesime gosterip, onun da calikusu hayrani olup kitabi 10 kere filan okumus olmasina guvenerek, resimde ne gordugunu sordum (burda zeki bir insan en azindan 'bu calikusunun hangi sahnesi, bildin mi?' turu yoneltici bir soru sorarak yaklasan felaketi onleyebilirdi, heyhat).
kardesim resime baktiiii, baktiii ve sonunda:
-suradaki cocuk digerleri onu oyuna almiyor diye mi agliyor? dedi.
bir sanat kariyerinin daha bu sekilde sonuna geldik sayin seyirciler.
haftaya: nasil konservatuara giremedim?
3 comments:
hah! gunumuzde tablolarina milyon dolares sayilan san'atcilar bile cover letter yaziyorlar eserlere. oyle onu okumadan hic bir halt anlamiyorsun. bence sen modern ve post-modern sanata uygun isler cikaran avangard bir insansin. ben olayi boyle cozumledim.
yasasin aslan (kedi de olur) sanpiyon cheja.
sanat tarihcisi dedigin boyle olur.
bu resimleme olayını bir tek ben yapıyorum sanardım....üzülsem mi sevinsem mi bilemedim şimdi..
Post a Comment