Bugunku kompozisyonumuzun konusu baba. Babalar. Yani evimizin diregi, yagmur demeden camur demeden gecesini gunduzune katarak calisan ve eve ekmek getiren insanlar (Baba konseptimin duygusalligi goz yasartiyor. Baba: bana ipod alan insan)
Babalarimiz ayni zamanda Yok Boyle Dans'i seyrederken bizden en az on kilo hafif tartan Burcu Esmersoy'un bizden daha zayif olmadigi iddia eden elleri opulesi insanlardir. "Goz var izan var baba, su kadinin karnina filan hic bakmiyor musun, kadinda hic gobek yok resmen" itirazima da o kadar saskin bakti ki, televizyonda curetkar kostumlerle dans eden sarisin bir Burcu Esmersoy'a alici gozle bakmadigina da, beni Burcu'dan zayif sandigina da cidden inandirdi beni.
Cok namuslu, terbiyeli, efendi adam masallah; bence annem bunu kacirmasin.
Ben de sizi cok sevdim beyamca, size baba diyebilir miyim?
1 comment:
O zaten baban ki.
Post a Comment